Filter overzicht
'Tijd dat we onze ouders gaan opvoeden'
27 juni 2017
Wekelijks publiceert Jan-Dirk van der Zee, directeur amateurvoetbal bij de KNVB, een column over een actueel thema in het voetballen. Onlangs pleitte hij ervoor om de kinderen een stem te geven in het voetbal. "Daar moeten we voor de wedstrijd afspraken over maken en de ouders moeten zich er niet mee bemoeien", was een van de zaken die zij naar voren brachten.
Prinses Laurentien brengt met Missing Chapter Foundation de dialoog tussen grote mensen en kinderen tot stand. Vandaar dat ze samen met de kinderen van basisschool de Klumpert te gast was bij een sportbijeenkomst van NOC*NSF. De prinses leidde het gesprek tussen kinderen en een aantal sportbestuurders (waaronder de schrijver van dit stukje). De kinderen mochten hun mening geven over sport en allerlei vragen stellen die ze al heel lang wilden stellen. Van schaken tot turnen. Van voetbal tot paardrijden. Van gymnastiek tot rugby. Ik heb zelden zoveel frisse ideeën en overwegingen gehoord. Ook over heel lastige onderwerpen in het amateurvoetbal. Denk onder meer aan agressie op de velden. ‘Daar moeten we voor de wedstrijd afspraken over maken en de ouders moeten zich er niet mee bemoeien,’ was het voorstel van de kinderen van basisschool de Klumpert.
In de sessie van Prinses Laurentien werd ook meteen duidelijk dat de meeste kinderen niet sporten voor de winst, maar vooral voor de vriendschap en het plezier. Samen sporten (en samenwerken) vinden ze het allermooiste wat er is. De rest? De rest is het gedoe van volwassenen, ‘je krijgt het erbij’ en ‘je moet er maar omheen proberen te voetballen,’ luidde de conclusie van de kinderen. Zoals het selecteren (en indelen) van de teams bij voetbalverenigingen. Toen dat ter sprake kwam, gingen er meteen een paar vingers in de lucht. Er was één jongetje die het idee van de groep eenvoudig onder woorden bracht: “Op het schoolplein delen we de teams toch ook zelf in. We weten heus wel wie de beste voetballers zijn en die mogen niet in een team voetballen. Dat zou niet eerlijk zijn. De twee beste spelers krijgen daarom elk een team. Daarna kiezen ze om de beurt een elftal bij elkaar.”
Stel je nu eens voor, dat verenigingen deze manier van denken zouden meenemen in hun eigen proces voor het selecteren van de teams. Momenten waarop de kinderen zelf hun teams mogen formeren. Puur op gevoel. Zonder mogelijke bijbedoelingen, aarzelingen, aannames, oordelen en ambities waarmee grote mensen bewust of onbewust mee spelen. Hoe zouden de teams er dan uitzien? Wat zou het betekenen voor de sfeer op de club? De vriendschappen, de motivatie en het respect voor elkaar en de tegenstander?
En stel je nu eens voor, dat we dit vanaf morgen zouden gaan invoeren. Gaat er dan iets mis? Minder balans in de teams? Loopt de zaak in het honderd? Een zootje? Ik geloof er niks van. Als we het meer aan de kinderen zelf over laten, dan krijgen we dat vertrouwen dubbel en dwars terug in de vorm van tonnen, maar dan ook kilotonnen voetballiefde en verbroedering.
Dus waarom rapen we de moed niet bij elkaar en gaan we vanaf het nieuwe seizoen goed naar de kinderen luisteren en ze betrekken bij alle cruciale stappen in het clubvoetbal. “Meteen doen,” was de reactie van de basisschoolkinderen. De uitsmijter van de middag kwam bijna in koor: “En het wordt tijd dat we onze ouders gaan opvoeden.”
Ik werd er stil van.
Lees alle columns van Van der Zee op deze pagina.
In de sessie van Prinses Laurentien werd ook meteen duidelijk dat de meeste kinderen niet sporten voor de winst, maar vooral voor de vriendschap en het plezier. Samen sporten (en samenwerken) vinden ze het allermooiste wat er is. De rest? De rest is het gedoe van volwassenen, ‘je krijgt het erbij’ en ‘je moet er maar omheen proberen te voetballen,’ luidde de conclusie van de kinderen. Zoals het selecteren (en indelen) van de teams bij voetbalverenigingen. Toen dat ter sprake kwam, gingen er meteen een paar vingers in de lucht. Er was één jongetje die het idee van de groep eenvoudig onder woorden bracht: “Op het schoolplein delen we de teams toch ook zelf in. We weten heus wel wie de beste voetballers zijn en die mogen niet in een team voetballen. Dat zou niet eerlijk zijn. De twee beste spelers krijgen daarom elk een team. Daarna kiezen ze om de beurt een elftal bij elkaar.”
Stel je nu eens voor, dat verenigingen deze manier van denken zouden meenemen in hun eigen proces voor het selecteren van de teams. Momenten waarop de kinderen zelf hun teams mogen formeren. Puur op gevoel. Zonder mogelijke bijbedoelingen, aarzelingen, aannames, oordelen en ambities waarmee grote mensen bewust of onbewust mee spelen. Hoe zouden de teams er dan uitzien? Wat zou het betekenen voor de sfeer op de club? De vriendschappen, de motivatie en het respect voor elkaar en de tegenstander?
En stel je nu eens voor, dat we dit vanaf morgen zouden gaan invoeren. Gaat er dan iets mis? Minder balans in de teams? Loopt de zaak in het honderd? Een zootje? Ik geloof er niks van. Als we het meer aan de kinderen zelf over laten, dan krijgen we dat vertrouwen dubbel en dwars terug in de vorm van tonnen, maar dan ook kilotonnen voetballiefde en verbroedering.
Dus waarom rapen we de moed niet bij elkaar en gaan we vanaf het nieuwe seizoen goed naar de kinderen luisteren en ze betrekken bij alle cruciale stappen in het clubvoetbal. “Meteen doen,” was de reactie van de basisschoolkinderen. De uitsmijter van de middag kwam bijna in koor: “En het wordt tijd dat we onze ouders gaan opvoeden.”
Ik werd er stil van.
Lees alle columns van Van der Zee op deze pagina.
